Emri i Lavrenti Pavloviç Beria (1899-1953) ishte ai që frikësonte këdo në Bashkimin Sovjetik. Madje emri i tij shkaktonte më shumë frikë se vetë Stalini.
Kjo është arsyeja pse ai u fshi nga Enciklopedia e Madhe Sovjetike pak pasi u ekzekutua me një plumb në pjesën e pasme të kokës më 23 dhjetor 1953. Vendin e tij e zuri një artikull për detin Bering. Mbretëria e tij ishte “Lubjanka”, hoteli famëkeq në Moskë, në katin e tretë, në zyrën me pamje nga statuja e Feliks Xherxhinskit, themeluesi i “Çekës”. Nga atje, gjeorgjiani si Stalini, Beria udhëhoqi një perandori terrori që bëri që çdo muskovit të ulte kokën kur kalonte para ndërtesës së verdhë.
Kushdo që hynte në “Lubjanka” kundër vullnetit të tij rrallë dilte. I lindur në Merkeuli, një qytet në rajonin e Abkazisë, futbolli ishte gjithmonë një pasion për dikë që ishte shpirti i “NKVD”-së dhe organeve të sigurimit. Komisariati i frikshëm Popullor i Punëve të Brendshme e ushtronte këtë sport dhe e bënte obsesion. Ashtu si seksi. Beria hapat e parë si futbollist i bëri në Tbilisi, qyteti ku do të formohej klani gjeorgjian që mori pushtetin pas vdekjes së Leninit. Ai dhe Grigori Ordzhonikidze ishin mbështetësit e Stalinit, megjithëse e urrenin njëri-tjetrin.
“Beria është një mashtrues i paturpshëm dhe i rrezikshëm”, pohoi Ordzhonikidze, i cili u vetëvra më 18 shkurt 1937 në Moskë, i raportuar i ngacmuar nga xhelatët e Berias. Pasioni i Lavrenti Pavloviç (Beria) për futbollin e bëri atë të promovonte skuadrat që ishin nën mantelin e shërbimeve të sigurisë. Dinamo, fillimisht ajo nga Tbilisi dhe më pas ajo e Moskës. Përmes futbollit ai u përplas hapur me djalin e Stalinit, Vasilin. Beria ishte pas arrestimit të yllit të Spartakut të Moskës, Nikolai Starostin. Ai përfundoi në gulag të Uçta.
“Këtë herë do ta kesh të vështirë të më ikësh”, i kishte thënë Beria një ditë kur u takuan në “Sheshin e Kuq” për t’i kujtuar një ndeshje në të cilën kishin kryqëzuar rrugët e tyre vite më parë. Djali i Stalinit e largoi Starostin nga kampi i dënimit gjatë vitit të gjashtë të dënimit. Por ai nuk mund të kthehej në Moskë. Më herët, në Tbilisi, Beria kishte vënë nën kontrollin e tij Dinamon vendase. Ai emëroi si trajner Grigol Paçulia, ish-mbrojtësi i majtë dhe i mirë i skuadrës.
Por merita e tij e vërtetë qëndronte në të qenit kreu i “NKVD” në Abkhazi, sytë dhe duart e Berias në atdheun e tij. Pas Berias ka shumë histori të tjera të lidhura me futbollin: se Boris Paçadze, lojtari më i mirë gjeorgjian deri te Kvaratskelia, duhej të luanin për Dinamon e Tbilisit dhe më pas nuk mund të nënshkruante për Spartakun e Moskës; nga persekutimi i CSKA-së pas dështimit sovjetik në Lojërat e vitit 1952, rrëmbimet-nënshkrimet për Dinamon… Në orën 19:50 më 23 dhjetor 1953, koloneli Batitski ekzekutoi Berian, i akuzuar për tradhti ndaj popullit. Trupi i tij u dogj në Donskoj.
PANORAMASPORT.AL
