Le t’i përgjigjemi menjëherë pyetjes që do të na bëjë shoqëri në 10 ditët e ardhshme: A do të tashmë një derbi vendimtar për titullin? Përgjigja, në javën e katërt të kampionatit, është jo, por pesha e përballjes së parë mes Simone Inzagit dhe Stefano Piolit është shumë më e madhe sesa sugjeron ky muzg veror.
Në lojë është supremacia e zakonshme e qytetit, rivaliteti i gjerë që sezoni i fundit europian u zgjerua në mënyrë dramatike (katër fitore për Interin dhe vetëm një për Milanin), hapi i parë në ekuilibrin e kampionatit midis asaj që duket, dhe ndoshta me të vërtetë ata janë, peshat e rënda të sezonit. Ylli i dytë është emëruesi i përbashkët, synimi sa poetik dhe i jashtëzakonshëm i një viti me ngjyrat e kuqe dhe blu. “Djalli” dhe zikaltrit do të garojnë për herë të parë në historinë e tyre si kryesuese me pikë të barabarta dhe pas një viti të pabalancuar në favor të Interit, kurioziteti i parë i madh do të jetë të kuptojmë nëse dhe sa ka mundur Milani ta zvogëlojë diferencat. Meraktoja i ka ndryshuar skuadrat dhe së shpejti do të mësojmë nëse ka përmbysur edhe ekuilibrin. Sigurisht që do të jetë një derbi i bukur, shumë europian, më shumë ofensiv sesa mbrojtës.
SULME DËRRMUESE – Është e kotë të ndalemi te ndeshja mes Lautaro Martinezit dhe Rafa Leaos, sepse tetë golat në tri ndeshje të shënuara nga të dyja skuadrat janë më shumë rezultat i një manovre ekipore sesa e aftësisë së individëve. Turam solli dinamizëm, thellësi dhe manovrim tek Interi. Ai tashmë është i përshtatur në mënyrë perfekte me Lautaron, por mbi të gjitha është i dobishëm në zhvillimin e manovrës sulmuese, sepse lejon që anësorët të ngjiten dhe mesfushorët të futen drejt zonave rivale. Ai nuk është si Xheko apo Lukaku, por ndoshta ai ka pikat e forta të të dyve. Logjikisht, Çau do të jetë në gjurmët e tij, që është ndoshta më pak i fuqishëm, por sigurisht më i shpejtë. Është mospërputhja e parë, edhe pse jo e vetmja. Nga ana tjetër, Zhiru nuk ka përjetuar kurrë një moment kaq pozitiv. Katër gola në tri ndeshje (edhe pse 3 me 11-m) nuk janë koktejli i tij më i mirë, por pasime për shokët janë , ndaj Pulisiç dhe Loftus-Çik mund të tregojnë përsëri sesa vdekjeprurëse mund të jenë. Interi, deri tani i panjollosur në mbrojtje, do të duhet të marrë parasysh këtë ndryshim të madh në krahasim me vitin që ishte: Milani nuk mbështetet më vetëm te Leao, por di të sulmojë edhe në qendër.
MESFUSHË CHAMPIONS-i – Zbritjet e mesfushorëve do të jenë tema tjetër e madhe e derbit dhe masa reale e rritjes së “djallit”. Me Reijnders dhe Loftus-Çik, Pioli më në fund ka lojtarë që dinë të alternojnë manovrimin dhe zbritjet, menaxhimin e topit dhe pasimin vendimtar. Milani i tij është shumë europian në këtë aspekt, shumë dinamik dhe taktikisht i vështirë për t’u lexuar për kundërshtarët (edhe falë pozicionit të mbrojtësve në fushë), gjithsesi mjaft i balancuar deri tani në të dyja fazat. Pa fantazistin, i cili në sezonet e kaluara shkonte për të markuar Brozoviçin fillimisht dhe më pas Çalhanoglunë, detyra për të komplikuar fillimin e manovrës zikaltër pothuajse me siguri do t’i besohet Loftusit. Është mospërputhja e dytë e sfidës: anglezi dhe Çalha kanë një ritëm krejtësisht të ndryshëm. Kur Interitë jetë në zotërim, problemi do të jetë relativ. Në fazën mbrojtëse, lojtari turk mund të vuajë nga fiziku më i madh i anglezit.
DY PESHA DHE DY MBROJTJE – Në prapavijë, ekuilibri anon mjaft qartë në favor të Interit. Inzagi ka mbrojtjen më të mirë nga pesë kampionatet kryesore europiane dhe mbi të gjitha nuk ka pësuar ende gol. Pa Açerbin, i cili do të jetë sërish në dispozicion për rinisjen e kampionatit, ekipi u mbështet te një De Vraj, që është rikthyer në nivelet e Lacios, por i gjithë reparti ecën në sinkron dhe me shumë vëmendje. Zikaltrit pësojnë vetëm kur kapen në befasi nga kundërsulmi i kundërshtarit, por ndeshja ndaj Fiorentinës tregoi se ata kanë mësuar të kundërsulmojnë shumë fuqishëm edhe vetë. Në këtë drejtim, Milani është po aq i rrezikshëm si askush tjetër në Itali. Kuqezinjtë preferojnë duelet një kundër një dhe vështirë se humbasin. Sigurisht, nuk do të kenë Tomorin, por prapavija ka treguar ekuilibra të brishtë edhe pse është mposhtur dy herë në 270 minuta kampionati. Më pas, Zomer-Menja është një krahasim që nuk qëndron, me francezin që është i një kategorie tjetër, por zvicerani po ambientohet gradualisht dhe i jep një sasi të mjaftueshme sigurie repartit.